Vakantie bij Tiffany’s – Francesca Baldacci

Titel: Vakantie bij Tiffany’s
Auteur: Francesca Baldacci
Verschenen: mei 2015
Pagina’s: 283
Uitgever: The House of Books 
Oorspronkelijke titel: Vacanze da Tiffany

Twee maanden voor haar huwelijk wordt Angie gedumpt door haar verloofde. Woest en verdrietig vertrekt ze naar Italië, waar ze een vakantiebaantje vindt bij Tiffany’s, een hotel in jarenzestigstijl waar alles herinnert aan de film Breakfast at Tiffany’s. Angie kan het meteen goed vinden met alle gasten, behalve met Renato, de macho adjunct-directeur van het hotel. Hij is onuitstaanbaar hufterig maar heeft onweerstaanbare groene ogen en is verschrikkelijk knap. Angie vindt de mysterieuze Giulio in suite 8 veel aardiger, hoewel hij duidelijk iets te verbergen heeft. Wie is hij? In het romantisch gelegen hotel Tiffany’s aan de Adriatische kust blijkt niets onmogelijk.

Mening over Vakantie bij Tiffany’s

Angie gaat werken in het hotel van haar twee tantes: Tiffany’s. Het hotel is volledig ingericht in de jaren -60 stijl en alles doet denken aan de film Breakfast at Tiffany’s. Ik heb die film helaas nog nooit gezien. Natuurlijk zaten er wel herkenbare dingen in, maar soms lag het er echt te dik bovenop dat de schrijfster wilde verwijzen naar de film.

Toen ik de achterflap van dit boek las, werd ik eigenlijk meteen enthousiast. Dit leek me een heerlijk boek om te lezen als ’tussendoorboek’. Lekker luchtig en ontspannend om in het weekend te lezen. De cover sprak me meteen aan, want wie houdt nu niet van Audrey Hepburn? En toen las ik ook nog eens dat de schrijfster van dit boek, Franscesca Baldacci, het boek eerst had uitgegeven in eigen beheer en dat het een enorme bestseller werd. Hoge verwachtingen had ik dus.

Helaas vond ik het boek niet zo leuk. De dialogen zijn erg onrealistisch. Ik heb eigenlijk nog nooit een boek gelezen waar me dat is opgevallen. Je hoort wel eens mensen praten over onrealistische dialogen in boeken en nu heb ik het zelf ervaren. Misschien ligt het aan de vertaling van het boek, maar het kan natuurlijk ook de schrijfstijl zijn. Daar ben ik nog niet helemaal aan uit, aangezien ik het boek niet in de originele taal (Italiaans) kan lezen. Ook stoorde ik me aan het aantal uitroeptekens dat in het boek staat. Dat zijn er soms wel tien per bladzijde volgens mij. Om over de drie puntjes (…) nog maar te zwijgen.

Ook vind ik de personages niet zo leuk en onrealistisch. Angy (het hoofdpersonage) is erg naïef en haar karakter groeit niet echt naarmate het boek vordert. Nee, dit boek vind ik niet echt een aanrader om te lezen. Misschien kwam dat omdat ik er best wat van had verwacht, maar het boek leest ook gewoon helemaal niet prettig door en dat komt mede door de onrealistische dialogen, maar ook door de rare gedachtes van Angy. Ze zeggen wel eens: show, don’t tell is de kunst van het schrijven, maar in dit boek is dat wat mij betreft niet gelukt. Jammer!

Rating: 2/5