Film: Her

Titel: Her
Regie: Spike Jonze
Verschenen: februari 2014
Duur: 126 minuten
Cast: Joaquin Phoenix, Amy Adams, Scarlett Johansson
Genre: Drama, romantiek, sci-fi

Theodore Twombly werkt bij BeautifullyHandwrittenLetters.com en schrijft persoonlijke liefdebrieven in opdracht van andere mensen. Na het zien van een reclame van OS1, een geavanceerd computersysteem, is hij om. Wanneer hij het systeem activeert, ontmoet hij Samantha, een vrouwelijke stem met een verrassend menselijk gevoel voor humor. Na verloop van tijd ontwikkelen ze een gevoel van liefde voor elkaar, maar wat betekent deze emotie eigenlijk in dit digitale tijdperk?

Mening

Her speelt zich af in het futuristische Los Angeles. Het systeem OS1 werkt via een klein oortje en een soort van mini fotolijstje dat je kunt openklappen. Er zit een camera in en een beeldscherm. Je hebt geen telefoon of iPad meer nodig. Het kunstmatig intelligente systeem OS1  laat me een beetje denken aan Siri, maar dan veel geavanceerder en duizend keer beter.  Computerstem Samantha adviseert Theodore, zegt hem wanneer hij moet opstaan en wanneer hij moet gaan werken, maar ze troost hem ook op momenten dat het hem tegenzit. Geen Google, maar OS1 weet waarnaar je op zoek bent. “Read e-mail, next, delete” of “Play melanchonic music”. Je hoeft zelfs je contacten niet meer te onderhouden, dat doet je OS1 wel. Hij (of in dit geval zij) is er altijd.

Samantha wil alles weten van de mensenwereld, waar zij nooit in zal leven. Ze heeft geen lichaam. Het lijkt dat in Her alles om technologie draait, maar eigenlijk draait het gewoon om de liefde. Samantha en Theodore ontdekken alle fases van de liefde met elkaar: elkaar uitdagen, plagen, vlinders in de buik krijgen, maar ook akkefietjes. Phoenix en Johansson zijn perfect gecast, ook al zie je Scarlett nergens: je hoort haar alleen.

De setting in Her lijkt buitengewoon echt. Zou het er in de toekomst echt zo uitzien? De behoefte van het individu aan contact en intimiteit met andere echte mensen mag er dan nog steeds zijn, maar het gebeurt niet. Ontzettend raar om je dit te beseffen. Toch is de rest van de film warm en gezellig. Kamers zijn gezellig aangekleed met planten en het ziet er helemaal niet klinisch uit, terwijl ik dat eigenlijk wel de gedachte achter de film vind. Her is droevig en origineel, maar ook grappig, melancholisch. De film treft zijn tijdsgeest in het hart. We sluiten ons op in een virtuele cocon. Zouden we straks allemaal rondlopen met een oortje waar je kunstmatige personal assistent de hele dag in praat? 

Rating: 8,7/10