Interview met Priscilla en Chantal van Gastel

Zussen Priscilla en Chantal van Gastel schreven samen de thriller Zonder jou. Maar hoe was het eigenlijk om samen een boek te schrijven? En hoe was het voor Chantal om na al die chicklits eens een thriller te maken? We kregen de kans om het allerleukste schrijversduo in Nederland te interviewen. 

Wie doet er het langst over om zichzelf klaar te maken?
P: “Chantal. En ik ben zeker niet de snelste in de ochtend, dus dat zegt wat over Chantal, haha!”
C: “Ja, ik ben géén ochtendmens. Als ik op tijd de deur uit moet, zorg ik altijd dat ik ruim van tevoren opsta, maar dan heb ik dus ook meer tijd om te treuzelen. Zo moet ik me altijd alsnog haasten om op tijd te zijn. Geen idee hoe sommige vrouwen het voor elkaar krijgen om binnen een uur drie kinderen te laten ontbijten, op school af te leveren en dan zelf met make-up en gekamd haar op kantoor te verschijnen. Sinds ik fulltime schrijf, wordt het erger, want ik ben het ook niet meer gewend om elke dag stipt om halfacht naar mijn werk te gaan.”

Wat is jullie leukste herinnering samen?
C: “Ik denk dat onze trip naar New York wel echt bovenaan staat, toch?”
P: “Zeker, dat was een heel gave reis.”

Wat doen jullie als jullie samen zijn?
P: “De laatste tijd was het vooral schrijven en nu zijn we de hele tijd op pad vanwege signeersessies. Maar we zijn ook echt vriendinnen, dus we trekken heel veel met elkaar op.”
C: “Winkelen, lunchen, afspreken met andere vriendinnen, naar de film, praten over alles wat ons bezighoudt, of soms ook helemaal niks. Gaan we lekker bij onze ouders in de tuin zitten en een boek lezen of zo. Dat is het fijne aan zussen zijn, dat het zo makkelijk gaat omdat je elkaar door en door kent.”

Als jullie ruzie of een meningsverschil hebben, waar gaat dat dan over?
C: “Dat kan over iets heel onbenulligs gaan. Vroeger deed ik altijd heel moeilijk als Priscilla iets van kleding van me wilde lenen, terwijl het andersom altijd meteen mocht. Na een paar minuten kreeg ik dan spijt en gaf ik haar toch het shirtje of wat dan ook, maar dan hoefde het al niet meer voor haar. Daar konden we dan een uur over kibbelen.”
P: “Bij het boek merkten we vooral dat we anders omgaan met het plannen van het werk. Chantal doet alles heel intuïtief, maar als fulltime schrijver heeft ze daar ook meer ruimte voor. Ik heb er een baan naast en had een plan van aanpak nodig. Wie doet wat en wanneer? Dat gaf weleens wat discussie, maar als zussen ben je gewend dat op te lossen.”

Lijken jullie op elkaar?
C: “Ja en nee. Qua persoonlijkheid zitten we heel erg op één lijn, maar we hebben ook onze verschillen. Bijvoorbeeld in het plannen, zoals Priscilla net al zei.”
P: “Ik ben ook veel ongeduldiger. Maar het is ook goed om niet precies hetzelfde te zijn. Waarschijnlijk kunnen we daarom ook zo goed met elkaar opschieten en samenwerken. We vullen elkaar op sommige vlakken ook aan.”

Hoe kwamen jullie op het idee om samen een boek te schrijven?
C: “Het idee kwam van Priscilla. Ik was al gewend dat ze af en toe ideetjes aandroeg voor mijn boeken. Ze is altijd de eerste persoon die mag lezen wat ik geschreven heb en daar geeft ze dan feedback op. Ik had wel in de gaten dat haar ideeën door de jaren heen steeds beter en groter werden.”
P: “Het was eigenlijk de bedoeling dat Chantal dit verhaal ging schrijven. Daar twijfelde ze over, omdat het zo anders is dan haar eerdere werk. Ik zag het mezelf ook niet doen: een heel boek schrijven. Maar het idee bleef wel aan ons trekken. Ik maakte al een begin toen Chantal nog bezig was aan haar winterbundel. Daarna stapte zij in en voor we het wisten, waren we samen een roman aan het schrijven.”

Hoe is het bevallen om samen een boek te schrijven, is het voor herhaling vatbaar?
C: “Ja, toch wel! Ik had van tevoren geen idee of het zou werken. Ik kon me geen voorstelling maken van hoe het nu zou gaan: met z’n tweeën schrijven. Doe je dan ieder een stuk, of ga je er samen voor zitten? En wat als de ander een kant op gaat die je helemaal niet ziet zitten?”
P: “We zijn er vrij open ingestapt om te zien of het zou lukken. Zo niet, dan zouden we ermee ophouden. Maar de samenwerking verliep verrassend soepel. Gelukkig maar, want natuurlijk is het helemaal niet zo simpel om uit zo’n project te stappen. Zodra je de personages hebt staan en de plot hebt uitgewerkt, zit je er tot over je oren in!”

Zaten jullie samen achter de computer, of schreven jullie apart?
P: “Het schrijven deden we ieder voor zich, maar we hebben wel steeds samen bedacht waar we naartoe wilden. De verhaallijn verdeelden we in scènes. Daar zetten we c’tjes en p’tjes bij.”
C: “Dat was heel fijn! Normaal gesproken moet ik natuurlijk alles zelf oplossen, maar als er nu stukken waren waar ik even vastliep, kon ik die aan Priscilla geven en andersom. Door met z’n tweeën te schrijven, kun je uitkiezen waar je het meest voor voelt. En daarin vulden we elkaar nog aan ook. We hoefden dus niet te vechten om wie welk hoofdstuk mocht schrijven. De dingen waar ik goed in ben, vond Priscilla moeilijker en andersom.”
P: “Als we het moeten analyseren, blijkt dat ik vooral in de lengte wil werken, dus plotwendingen, actie en een hoog verteltempo. Chantal is meer van de diepte van de verhaallijn, dus de gedachten en gevoelens van de personages en de onderlinge verhoudingen.”
C: “En Priscilla is veel meer een planner dan ik. Ze kwam met allerlei schema’s op de proppen, die uiteindelijk heel handig bleken te zijn. Bij een thriller moet je natuurlijk heel goed weten waar je heen gaat, zeker als je ook nog met z’n tweeën schrijft.”

Chantal, jou kennen we van het chicklitgenre. Hoe beviel het om voor het eerst een thriller te schrijven?
C: “Ik had niet gedacht dat ik het zo leuk zou vinden. Ik hou heel erg van het creëren van een wereld die net wat mooier is, net wat beter klopt. Schrijven als een soort escapisme. Maar naar de wereld van dit boek wil je echt niet ontsnappen! Toch vond ik het een bijzondere en geweldige ervaring. Sowieso om zoiets neer te zetten met mijn zus. Daar ben ik echt trots op. Ook dat Priscilla het aankon om op dit tempo haar eerste boek te schrijven, met een superstrakke deadline. Ik ben echt heel blij dat zij met het idee voor dit boek kwam. Ik zat zelf niet in een heel goede flow, waardoor ik veel moeite had om mijn creativiteit en het feelgood gevoel aan te boren. Dit project kwam voor mij echt op het juiste moment. Misschien was er anders helemaal geen boek van mij verschenen dit jaar. Doordat het zo’n ander soort boek was, kon ik er heel open in staan. Natuurlijk voelde ik later wel de druk van wat mijn trouwe lezers ervan zouden vinden. Maar eigenlijk kan ik het elke auteur aanraden om eens iets héél anders te doen.”

Priscilla, dit is jouw eerste boek. Hoe is het bevallen? Was het alles wat je ervan had verwacht?
P: “Dat is wel het gekke natuurlijk: als je je eerste boek uitbrengt met een auteur die al een groot lezerspubliek heeft bereikt, dan gaan er heel andere verwachtingen spelen dan gewoonlijk het geval is bij een debuut. Ik vond het wel een beetje eng om de lezersreacties af te wachten. Wat als alle lezers van Chantal dit helemaal niets zouden vinden? Maar we hebben zulke enthousiaste reacties en reviews ontvangen. Dat is toch wel een beetje overdonderend. Sowieso vind ik dat wel een goed woord om het schrijfproces mee te omschrijven. Ik dacht dat ik een goede inschatting kon maken van hoe het zou zijn, omdat ik het al die jaren vanaf de zijlijn bij Chantal heb kunnen aanschouwen. Maar als je het dan echt zelf gaat doen, dan heeft het tóch een heel andere impact. Een boek schrijven is zwaar werk! Daar kun je je geen voorstelling van maken tot je het echt gaat doen.”

Jullie hebben levensechte personages neergezet. Hebben jullie research gedaan naar kinderen met zwaar autisme? Kortom: waar kwam jullie inspiratie vandaan?
P: “Ik had een documentaire gezien over een kind met een soortgelijke stoornis als Mick heeft in Zonder jou. Dat is overigens geen autisme, al komen bepaalde gedragingen hier wel mee overeen. Daarna liep ik steeds toevallig tegen het onderwerp aan en zo ontstond het idee voor het boek.
C: “We hebben veel gelezen over gedragsstoornissen bij kinderen en ook geput uit ervaringen van ouders die een kind zoals Mick hebben. We hebben ook onderzocht hoe dat nu zit met het “psychopaten-gen” een heet hangijzer in de psychologie, want er wordt nogal verschillend gedacht over dit onderwerp. Na al deze research hebben we er bewust voor gekozen om een fictieve draai te geven aan de stoornis van Mick. Juist uit respect voor het onderwerp, want natuurlijk ontwikkelen niet alle kinderen met een dergelijke stoornis een persoonlijkheid zoals Mick in het boek.

Chantal, kunnen we van jou binnenkort weer een heerlijke chicklit verwachten? We kijken er nu al naar uit!
C: “Ik hoop het! Ik ben er nog niet aan begonnen, dus een planning is er nog niet. Ik ben nu druk bezig met bedenken wat voor boek dat moet gaan worden. Ik heb een notitieboek vol met half uitgewerkte ingevingen waar ik uit kan putten, maar ik heb nog niet één duidelijk beeld van een personage en het verhaal dat zij me wil vertellen. Daar begint het altijd mee bij mij. Wat het moeilijker maakt, is dat ik de lat steeds hoger leg voor mezelf. Ik wil niet keer op keer hetzelfde boek schrijven met een nieuw, leuk meisje in de hoofdrol. Ik wil steeds iets nieuws en verrassends neerzetten en eerlijk gezegd vind ik het best wel moeilijk om Ik wist het te overtreffen op dat gebied. Maar dat dacht ik ook na Zoek het maar uit, en toen kwam Mia met haar bloemenwinkel en voor ik het wist zat ik helemaal in die nieuwe wereld. Dus ik heb het volste vertrouwen dat er weer iets komt wat me zal meeslepen.

En bestaat er een kans dat jullie weer samen in de pen kruipen om een mooi boek te schrijven?
P: “We krijgen heel veel verzoeken van lezers voor een tweede duo-boek, dus we moeten even kijken waar we de tijd vandaan gaan halen. Ik kijk ook uit naar een nieuwe feelgoodroman van Chantal, dus misschien moet ze dat eerst gaan doen. Maar we vonden het samen schrijven zo leuk, dat we daar ook zeker mee verder willen.
C: “Inderdaad. En daar hebben we ook genoeg ideeën voor. Dus ik denk dat er eerst een solo-boek van mij komt en dan weer een thriller van ons samen. Dat zou mooi zijn!”